Miło mi oznajmić, że Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, III Wydział Cywilny w dniu 26 stycznia 2022 r. wydał wyrok (sygn. akt III C 1118/20, SSO Błażej Domagała), zgodnie z treścią którego ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta pomiędzy klientką Kancelarii a Bankiem Millennium Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie jest nieważna, a w konsekwencji tego zasądził od banku na rzecz klientki całe dochodzone świadczenie nienależne zgodnie z teorią dwóch kondykcji wraz ze zwrotem kosztów procesu. W sprawie odbyła się jedna rozprawa, na której przesłuchano powódkę.
Powództwo oddalono jedynie częściowo w zakresie roszczenia odsetkowego. Sąd powołując się na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z 6 maja 2021 r. (III CZP 6/21) uznał, że wymagalność świadczenia należnego powódce powstała z chwilą trwałej bezskuteczności umowy, która mogła zaistnieć dopiero po wyrażeniu przez nią świadomej woli co do tego, że nie zgadza się na związanie jej niedozwolonymi postanowieniami umownymi, a to zaś mogło nastąpić dopiero po wyjaśnieniu jej konsekwencji takiego działania przez niniejszy Sąd i wyrażenia przez nią woli, co według Sądu nastąpiło w oświadczeniu, które zostało złożone przez nią na rozprawie w dniu 26 stycznia 2022 r.
W ocenie Kancelarii, Sąd rozpoznający sprawę dokonał błędnej wykładni art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i tym samym nie zapewnił powódce stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami, bowiem nie ma żadnej przesłanki, aby dojść do wniosku, że do skutecznego zajęcia przez konsumenta stanowiska kwestionującego postanowienia nieważne lub niedozwolone mogło dojść tylko w ramach postępowania sądowego, po dokonaniu przez Sąd stosownych pouczeń, gdyż przyjęcie takiej koncepcji stanowiłoby nadmierne ograniczenie praw konsumenta, pozbawiając go w istocie części uprawnień wynikających z Dyrektywy 93/13, co więcej powódka już w wezwaniu banku do zapłaty oraz w pozwie podważyła skuteczność postanowień dotyczących indeksacji, a zatem już wówczas doszło więc do wyrażenia przez nią woli negującej wykorzystanie uprawnienia do nieskorzystania z ochrony przyznanej Dyrektywą 93/13, czy skorzystania z wywodzonej z orzecznictwa TSUE możliwości zastąpienia niedozwolonego postanowienia inną regulacją, jeśli miałoby to zapobiec szczególnie niekorzystnym skutkom dla konsumenta.
Wyrok jest nieprawomocny, w zakresie oddalającym powództwo została złożona apelacja.