Nieważna umowa dawnego Banku BPH S.A.

Chciał­bym poin­for­mo­wać, że w cią­gu 8 mie­się­cy od zło­że­nia pozwu Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, XXVIII Wydział Cywil­ny po roz­po­zna­niu na posie­dze­niu nie­jaw­nym w dniu 16 mar­ca 2022 r. wydał wyrok (sygn. akt XXVIII C 7492/21, SSR del. Edy­ta Sor­nat-Unisk), zgod­nie z tre­ścią któ­re­go usta­lił, że umo­wa zawar­ta pomię­dzy klien­ta­mi Kan­ce­la­rii a Ban­kiem BPH S.A. z sie­dzi­bą w Kra­ko­wie jest nie­waż­na w cało­ści, a w kon­se­kwen­cji tego zasą­dził od ban­ku na rzecz klien­tów całe docho­dzo­ne świad­cze­nie nie­na­leż­ne zgod­nie z teo­rią dwóch kon­dyk­cji wraz ze zwro­tem kosz­tów pro­ce­su. Co istot­ne, Sąd pomi­nął wnio­sek o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z prze­słu­cha­nia stron, gdyż uznał, że oko­licz­no­ści na któ­re mia­ła­by skła­dać wyja­śnie­nia stro­na powo­do­wa wyni­ka­ją z doku­men­tów zło­żo­nych do akt spra­wy. Sąd doszedł do wnio­sku, że prze­słu­cha­nie stro­ny powo­do­wej jest zbęd­ne i wydłu­ża poste­po­wa­nie sądowe.

W oce­nie Sądu posta­no­wie­nia umo­wy kwe­stio­no­wa­ne w pozwie a okre­śla­ją­ce deno­mi­na­cję są nie­waż­ne jako sprzecz­ne z art. 353¹ k.c. Zgod­nie z tym prze­pi­sem stro­ny zawie­ra­ją­ce umo­wę mogą okre­ślić sto­su­nek praw­ny według swo­je­go uzna­nia, byle­by jego treść lub cel nie sprze­ci­wia­ły się wła­ści­wo­ści (natu­rze sto­sun­ku), usta­wie albo zasa­dom współ­ży­cia spo­łecz­ne­go. Zasad­ni­czym ele­men­tem każ­de­go zobo­wią­za­nia umow­ne­go jest moż­li­wość obiek­tyw­ne­go i dosta­tecz­nie dokład­ne­go okre­śle­nia świad­cze­nia. Przy okre­śle­niu świad­cze­nia moż­li­we jest odwo­ła­nie się do kon­kret­nych pod­staw, moż­li­we jest rów­nież odwo­ła­nie się w tym zakre­sie do woli oso­by trze­ciej. Jed­nak­że w każ­dym wypad­ku umo­wa będzie sprzecz­na z natu­rą zobo­wią­za­nia jako takie­go, jeśli okre­śle­nie świad­cze­nia zosta­nie pozo­sta­wio­ne woli wyłącz­nie jed­nej ze stron, jak mia­ło miej­sce w niniej­szej sprawie.

Zda­niem Sądu, pomię­dzy stro­na­mi nie zosta­ła okre­ślo­na wyso­kość świad­cze­nia pozwa­ne­go (wyso­kość wypła­co­nej stro­nie powo­do­wej kwo­ty kre­dy­tu), jak też wyso­kość świad­czeń ratal­nych stro­ny powo­do­wej. Ich wyso­kość zosta­ła bowiem w spo­sób jed­no­stron­ny i arbi­tral­ny okre­ślo­na przez pozwa­ny bank.

Nie­za­leż­nie od powyż­sze­go, zda­niem Sądu Okrę­go­we­go zawar­te w umo­wie posta­no­wie­nia okre­śla­ją­ce spo­so­by wyli­cze­nia kwo­ty kre­dy­tu pod­le­ga­ją­cej spła­cie i wyso­ko­ści rat kre­dy­tu są abu­zyw­ne, a tym samym nie wią­żą powo­dów. W realiach spra­wy niniej­szej pro­wa­dzi to do nie­waż­no­ści umo­wy, gdyż zakwe­stio­no­wa­ne posta­no­wie­nia okre­śla­ją głów­ne świad­cze­nia stron i bez nich nie spo­sób wyko­ny­wać umowy.

Wyrok jest nieprawomocny.