Nieważność kredytu samochodowego w Santander Consumer Banku.

Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, XXVIII Wydział Cywil­ny (SSO Jowi­ta Cie­ślik) po roz­po­zna­niu w dniu 10 maja 2023 r. w War­sza­wie na roz­pra­wie spra­wy z powódz­twa Klien­ta Kan­ce­la­rii prze­ciw­ko San­tan­der Con­su­mer Bank Spół­ce Akcyj­nej z sie­dzi­bą we Wro­cła­wiu o zapła­tę – zasą­dził od pozwa­ne­go na rzecz powo­da całość docho­dzo­nych przez nie­go roszczeń.

Powódz­two głów­ne było zasad­ne prak­tycz­nie w cało­ści w zakre­sie zasą­dze­nia od pozwa­ne­go na rzecz powo­da wska­za­nej w żąda­niu pozwu kwo­ty – jako kon­se­kwen­cja prze­słan­ko­we­go uzna­nia przez Sąd spor­nej umo­wy za nie­waż­ną. Powódz­two o zapła­tę zosta­ło odda­lo­ne jedy­nie w zakre­sie daty począt­ko­wej docho­dzo­nych odse­tek od zasą­dzo­nej kwoty.

Ana­li­za zgro­ma­dzo­ne­go w spra­wie mate­ria­łu dowo­do­we­go dopro­wa­dzi­ła Sąd do prze­ko­na­nia, że zawar­te w umo­wie posta­no­wie­nia doty­czą­ce klau­zu­li indek­sa­cyj­nej doty­czą­cej prze­li­cze­nia wyso­ko­ści zobo­wią­za­nia w walu­cie obcej, pomi­mo wypła­ty kre­dy­tu w zło­tych oraz mecha­nizm spła­ty kre­dy­tu w zło­tych pol­skich w opar­ciu o prze­li­cze­nie wyso­ko­ści raty w walu­cie obcej z zasto­so­wa­niem wła­ści­we­go kur­su kupna/sprzedaży walu­ty wyni­ka­ją­ce­go z tabe­li kur­sów walut obo­wią­zu­ją­cych dane­go dnia w ban­ku, sta­no­wią nie­do­zwo­lo­ne posta­no­wie­nia umow­ne. Z uwa­gi na ran­gę tych posta­no­wień w sys­te­ma­ty­ce ana­li­zo­wa­ne­go kon­trak­tu Sąd doszedł do prze­ko­na­nia, że doty­czą one isto­ty zobo­wią­za­nia, bez ist­nie­nia któ­rych kon­trakt kre­dy­tu nie może zostać uzna­ny za waż­ny, ze wzglę­du cho­ciaż­by na zasad­ni­czy zakaz uzu­peł­nia­nia luk tre­ścią prze­pi­sów o ogól­nym cha­rak­te­rze i w realiach niniej­szej spra­wy pro­wa­dzi­ło to do nie­waż­no­ści przed­mio­to­wej umowy.

Sąd nie podzie­lił zgło­szo­ne­go przez stro­nę pozwa­ną zarzu­tu potrą­ce­nia jak i zatrzy­ma­nia. Zda­niem Sądu nie zosta­ło wyka­za­ne, że rosz­cze­nie pozwa­ne­go jest wyma­gal­ne, w aktach spra­wy brak jest jakie­go­kol­wiek dowo­du wysto­so­wa­nia przez bank wezwa­nia do zapła­ty wobec stro­ny powo­do­wej. W oce­nie Sądu zarzut zatrzy­ma­nia rów­nież nie był sku­tecz­ny, ze wzglę­du na fakt, że umo­wa kre­dy­tu nie jest umo­wą wza­jem­ną (będąc umo­wą dwu­stron­nie zobo­wią­zu­ją­cą i odpłatną).

Wyrok jest nie­pra­wo­moc­ny, sygn. XXVIII C 16382/21.