Dobra passa w siedleckim sądzie podtrzymana.

Sąd Okrę­go­wy w Sie­dl­cach I Wydział Cywil­ny (SSO Agniesz­ka Troć) po roz­po­zna­niu w dniu 6 listo­pa­da 2023 r. w Sie­dl­cach na roz­pra­wie spra­wy z powódz­twa Klient­ki Kan­ce­la­rii prze­ciw­ko Raif­fe­isen Ban­ko­wi Inter­na­tio­nal AG z sie­dzi­bą w Wied­niu Oddzia­ło­wi w Pol­sce z sie­dzi­bą w War­sza­wie usta­lił, że nie ist­nie­je pomię­dzy stro­na­mi sto­su­nek praw­ny z uwa­gi na nie­waż­ność zawar­tej umo­wy kre­dy­tu z EFG Euro­bank Erga­sias S.A. Oddzia­łem w Pol­sce z sie­dzi­bą w War­sza­wie oraz zasą­dził od pozwa­ne­go na rzecz powód­ki całość docho­dzo­nych przez nią roszczeń.

Za uza­sad­nio­ny uznał Sąd zarzut zawar­ty w pozwie doty­czą­cy abu­zyw­no­ści posta­no­wień Regu­la­mi­nu, sta­no­wią­ce­go inte­gral­ną część umo­wy, doty­czą­cych klau­zul prze­li­cze­nio­wych kwo­ty kre­dy­tu wyra­żo­nej w CHF na PLN oraz spłat wyra­żo­nych w CHF a spła­ca­nych w PLN. 

Jed­no­cze­śnie umo­wa ani też Regu­la­min w żad­nym miej­scu nie pre­cy­zo­wa­ły w jaki spo­sób, przy zasto­so­wa­niu jakich danych, mier­ni­ków czy mecha­ni­zmów bank będzie usta­lał wyżej opi­sa­ny kurs kup­na i sprze­da­ży waluty. 

Sąd zwró­cił uwa­gę na brak szcze­gó­ło­wych ele­men­tów pozwa­la­ją­cych kre­dy­to­bior­cy na okre­śle­nie i wery­fi­ka­cję wyso­ko­ści kur­su walu­ty obcej, co two­rzy istot­ną nie­ja­sność co do tego, w jakim stop­niu sto­so­wa­ny przez bank spre­ad walu­to­wy speł­nia wyłącz­nie funk­cję walo­ry­za­cyj­ną, a w jakim stop­niu pozwa­la tak­że na osią­gnię­cie przez ban­ki dodat­ko­we­go wyna­gro­dze­nia, obok innych kla­sycz­nych jego posta­ci, tj. odse­tek kapi­ta­ło­wych i pro­wi­zji, dla­te­go też za nie­do­zwo­lo­ne uznał posta­no­wie­nie, w któ­rym wska­za­no jedy­nie ter­min usta­la­nia kur­su walu­ty prze­ję­te­go do roz­li­czeń spła­ty rat kapi­ta­ło­wo-odset­ko­wych, a nie okre­ślo­no spo­so­bu usta­la­nia tego kursu. 

Sko­ro bank może wybrać dowol­ne i nie­pod­da­ją­ce się wery­fi­ka­cji kry­te­ria usta­la­nia kur­sów kup­na i sprze­da­ży walut obcych, sta­no­wią­cych narzę­dzie indek­sa­cji kre­dy­tu i rat jego spła­ty, wpły­wa­jąc na wyso­kość wła­snych korzy­ści finan­so­wych i gene­ru­jąc dla kre­dy­to­bior­cy dodat­ko­we i nie­prze­wi­dy­wal­ne co do wyso­ko­ści kosz­ty kre­dy­tu, klau­zu­le te rażą­co naru­sza­ją zasa­dę rów­no­wa­gi kon­trak­to­wej stron na nie­ko­rzyść kon­su­men­tów, a tak­że dobre oby­cza­je, któ­re naka­zu­ją, by pono­szo­ne przez kon­su­men­ta kosz­ty zwią­za­ne z zawar­ciem i wyko­ny­wa­niem umo­wy, o ile nie wyni­ka­ją z czyn­ni­ków obiek­tyw­nych, były moż­li­we do prze­wi­dze­nia, a spo­sób ich gene­ro­wa­nia pod­da­wał się weryfikacji.

Dodać trze­ba nad­to, że umo­wa zawar­ta przez powód­kę z pozwa­nym Ban­kiem zda­niem Sądu jest nie­waż­na z uwa­gi na jej skon­stru­owa­nie w spo­sób sprzecz­ny z isto­tą sto­sun­ków obli­ga­cyj­nych, czy­li z prze­kro­cze­niem gra­nic dopusz­czal­nej swo­bo­dy umów. 

Sąd orze­ka­ją­cy sta­nął rów­nież na sta­no­wi­sku, że umo­wa kre­dy­tu nie jest umo­wą wzajemną.

Wyrok jest nie­pra­wo­moc­ny, sygn. akt: I C 1813/22.