Przesłankowa nieważność umowy kredytu stwierdzona przez Sąd w Zamościu.

Sąd Rejo­no­wy w Zamo­ściu, I Wydział Cywil­ny (SSR Doro­ta Koss) po roz­po­zna­niu w dniu 28 czerw­ca 2023 r. w Zamo­ściu na roz­pra­wie spra­wy z powódz­twa Klien­tów Kan­ce­la­rii prze­ciw­ko Ban­ko­wi BPH S.A. w Gdań­sku o zapła­tę – zasą­dził od pozwa­ne­go na rzecz powo­dów całość docho­dzo­nych przez nich roszczeń.

Sąd ten stwier­dził, że sprzecz­ne z isto­tą każ­dej umo­wy jest uzgod­nie­nie przez stro­ny, że o zakre­sie ich praw i obo­wiąz­ków zade­cy­du­je na zasa­dzie swo­bod­ne­go uzna­nia jed­na stro­na w toku wyko­ny­wa­nia umo­wy, tak jak sta­ło się w przy­pad­ku spor­ne­go kon­trak­tu. Pozo­sta­wie­nie jed­nej ze stron moż­li­wo­ści swo­bod­ne­go kształ­to­wa­nia wskaź­ni­ka walo­ry­za­cji skut­ko­wa­ło­by w isto­cie bra­kiem okre­śle­nia wyso­ko­ści świad­cze­nia, a zatem bra­kiem uzgod­nie­nia tego istot­ne­go ele­men­tu umowy.

W opi­sy­wa­nej spra­wie w chwi­li zawar­cia umo­wy brak było ozna­cze­nia w tre­ści kon­trak­tu, jed­no­znacz­nej i nie­wąt­pli­wej kwo­ty udzie­lo­ne­go kre­dy­tu walo­ry­zo­wa­ne­go do fran­ka szwaj­car­skie­go na dzień zawar­cia przed­mio­to­wej umo­wy oraz brak wska­za­nia w tre­ści jej posta­no­wień dokład­ne­go spo­so­bu wyko­ny­wa­nych prze­li­czeń kur­so­wych – raz w chwi­li wypła­ty kwo­ty kre­dy­tu, dwa – każ­do­ra­zo­wo w przy­pad­ku reali­zo­wa­nia spła­ty poszcze­gól­nych rat kredytu.

Nie­za­leż­nie od powyż­szych roz­wa­żań, Sąd uznał za słusz­ne zarzu­ty peł­no­moc­ni­ka powo­dów doty­czą­ce abu­zyw­no­ści posta­no­wień zakwe­stio­no­wa­nej umo­wy kre­dy­tu, a w słusz­nej oce­nie Sądu, po uzna­niu klau­zul walo­ry­za­cyj­nych za bez­sku­tecz­ne, nie było moż­li­wo­ści prze­li­cze­nia kwo­ty kre­dy­tu wyra­żo­nej w CHF na kwo­tę w zło­tów­kach. Po wyłą­cze­niu powyż­szych posta­no­wień z umo­wy, nie moż­na było pre­cy­zyj­nie wska­zać ani kwo­ty kre­dy­tu, ani wyli­czyć poszcze­gól­nych rat kapi­ta­ło­wo-odset­ko­wych. Brak też było pod­staw do zastą­pie­nia abu­zyw­nych posta­no­wień umo­wy inny­mi prze­pi­sa­mi, w efek­cie cze­go przed­mio­to­wa umo­wa kre­dy­tu zosta­ła prze­słan­ko­wo uzna­na za nie­waż­ną, zaś wyni­ka­ją­cy z tej umo­wy zobo­wią­za­nio­wy sto­su­nek kre­dy­to­wy – za nie­ist­nie­ją­cy. Z kolei usta­le­nie nie­ist­nie­nia sto­sun­ku praw­ne­go skut­ko­wa­ło uzna­niem za zasad­ne żąda­nia stro­ny powo­do­wej o zwrot tego, co na jej pod­sta­wie świadczyła.

Wyrok jest nie­pra­wo­moc­ny, sygn. I C 221/21.