Uwzględnione roszczenia wynikające ze spłaconej przed laty umowy.

Sąd Okrę­go­wy War­sza­wa-Pra­ga w War­sza­wie III Wydział Cywil­ny (Agniesz­ka Pere­hub­ka) po roz­po­zna­niu w dniu 14 grud­nia 2023 r. w War­sza­wie na roz­pra­wie spra­wy z powódz­twa Klient­ki Kan­ce­la­rii prze­ciw­ko Powszech­nej Kasie Oszczęd­no­ści Ban­ko­wi Pol­ska Spół­ce Akcyj­nej z sie­dzi­bą w War­sza­wie o zapła­tę zasą­dził od pozwa­ne­go na jej rzecz całość docho­dzo­nych przez nią roszczeń.

Powódz­two w zakre­sie rosz­cze­nia sta­no­wią­ce­go rów­no­war­tość spła­co­ne­go przez powód­kę kre­dy­tu pod­le­ga­ło uwzględ­nie­niu, gdyż przed­mio­to­wa umo­wa była nie­zgod­na z zasa­da­mi współ­ży­cia spo­łecz­ne­go, była nie­zgod­na z prze­pi­sa­mi usta­wy Pra­wo ban­ko­we oraz zawie­ra­ła licz­ne klau­zu­le nie­do­zwo­lo­ne, co w kon­se­kwen­cji dopro­wa­dzi­ło do koniecz­no­ści stwier­dze­nia jej nieważności.

Bez­względ­nej nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu upa­try­wać moż­na było nie tyl­ko w opar­ciu o regu­la­cje praw­ne Unii Euro­pej­skiej, ale rów­nież w opar­ciu o usta­wo­daw­stwo kra­jo­we. Nie­waż­ność tę nale­ży brać pod uwa­gę z urzę­du, bio­rąc jed­nak pod uwa­gę sta­no­wi­sko i sytu­ację konsumentów.

Ponad­to w oce­nie Sądu, umo­wa kre­dy­tu jest nie­waż­na tak­że przy zasto­so­wa­niu art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353¹ k.c., jak rów­nież w opar­ciu o art. 58 § 2 k.c. Zda­niem Sądu, zapi­sy umo­wy kre­dy­tu, nie zosta­ły sfor­mu­ło­wa­ne pro­stym i zro­zu­mia­łym języ­kiem. Nie wyja­śnio­no bowiem kre­dy­to­bior­cy w spo­sób pro­sty mecha­ni­zmu usta­la­nia kur­su walu­ty przez bank, jak też nie poin­for­mo­wa­no dosta­tecz­nie o ryzy­ku walu­to­wym, oraz o cał­ko­wi­tych moż­li­wych kosz­tach kre­dy­tu. W umo­wie nie przed­sta­wio­no nawet orien­ta­cyj­ne­go spo­so­bu usta­la­nia kur­su przez bank oraz choć­by pod­sta­wo­wych oko­licz­no­ści, któ­re mogą mieć wpływ na zmia­nę kur­su walu­ty (typu: zależ­ność od kur­sów innych walut, zmia­ny stóp pro­cen­to­wych, sytu­acji na ryn­ku eko­no­micz­nym), zatem doko­na­nie samo­dziel­nie obli­cze­nia kur­su dla prze­cięt­ne­go odbior­cy było nie­moż­li­we. Brak było moż­li­wo­ści jakiej­kol­wiek wery­fi­ka­cji usta­leń ban­ku, gdyż nie były zna­ne zasa­dy usta­le­nia kur­su. Kon­su­ment nie miał zatem moż­li­wo­ści pod­ję­cia świa­do­mie decy­zji odno­śnie tego, czy godzi się na ryzy­ko walu­to­we, usta­la­nie przez bank samo­dziel­nie kur­su walu­ty obcej, jak też na zasto­so­wa­nie przez bank „spre­adu walutowego”. 

Wyrok jest nie­pra­wo­moc­ny, sygn. akt: III C 2776/22.